Patrzę na Ciebie i myślę
"jakby to było gdybym ja była obok Ciebie".
Po chwili jednak schodzę na ziemię i wszystko mija.
-Dlaczego jaki jest problem?
-Ty
[...]
Już dawno nauczyłabym się
Ciebie ignorować,
gdybyś mi dał choć na chwilę
o sobie zapomnieć,
ale Ty non stop zaprzątasz mi umysł.
Nie chcę, ale myślę o Tobie.
Chcę wyrzucić Cię z mojej głowy,
ale Ty nadal w niej siedzisz.
Jakoś nie potrafię myśleć o kimś innym,
bo Ty zajmujesz każdą wolną
przestrzeń mojej głowy.
Każda komórka mojego mózgu
przetwarza milion informacji
o Tobie w ciągu sekundy.
Moje komórki w mózgu
znają Cię na pamięć.
Każdy Twój gest.
Ja w duchu skaczę z radości,
kiedy spojrzysz w moją stronę.
Serducho mi wali kiedy
jesteś bliżej niż myślałam.
Czuję zadowolenie, a
po chwili uśmiech pojawia się na mojej twarzy.
To wszystko, bo jesteś tak blisko
bo mogłam Cię przytulić
bo Ty też się uśmiechasz.
Tylko szkoda, że ten uśmiech nie jest dla mnie.

Komentarz Jenifer: Ten wiersz przypomina mi wszystko co najgorsze związane z Włocławkiem. Jednak przeszłość dawno zostawiłam za sobą. Nie jesteśmy komputerami, dysku C nie sformatujemy, ale możemy żyć teraźniejszością i ewentualnie planować jutro. Czas przemija i trzeba umieć odnaleźć się w rzeczywistości. Dlaczego pojawił się wątek o Włocławku? Wiersz miał swój poczatek jak wracałam od Klaudii z Włocławka.